Manche Sämereien im Selbstversorgergarten haben eine lange Keimdauer. Unser Tipp: einfach zusätzlich Radieschen mit kurzer Keimdauer als Markiersaat dünn in die Reihen geben. Das macht die Saatreihen früh erkennbar und liefert einen kleinen Snack vorweg.

Liebe LandFrau,

wie bereits angekündigt, haben wir noch eine amüsante Geschichte von Matthias Stührwoldt „in petto“. Wir wünschen euch viel Spaß beim Lesen. Wer Lust auf mehr Kurzgeschichten aus dem Alltag eines Biobauern hat, kann gern im örtlichen Buchhandel oder auf seiner Homepage stöbern www.matthias-stuehrwoldt.de.

Fohrrad bi Vullmaand

Negenteihn weer ik, ik güng noch to School, kort vört Abi, Football heff ik speelt in de erste Herrenmannschapp vun TSV Wankendörp. Dingsdag un Donnersdag harrn wi Training. Ik harr all Führerschien, aver noch keen Auto. Ik harr een olet Fohrrad, dree Gänge, aver blots de mittlere gung, ohne Licht, so bün ik avends to Footballtraining föhrt; ik weer fit as een Turnschoh. Un naht Training bün ik oftens noch de acht Kilometer nah Schmalensee föhrt un heff Uta besöcht, mien Fründin dormols, miene erste Leevde. Se harr een Peerd, un ehr Vadder harr Schwien. Op den Weg dörch dat Huus hin nah Utas Stuuv möss ik an de Arbeitsklamotten vun ehren Vadder vörbi. Noch Johren later – miene Tiet mit Uta weer lang vörbi – hett mi plötzlichen Gestank vun Mastschwien in een spontanen Tostand vun Erregung und Vörfreud versett: Glieks bün ik dor, glieks warr ik avknutscht!

Un denn weer ik dor, bi Uta, wi legen in ehre Stuuv un sabbeln, lesen uns unse Dagböker vör, höllen uns an de Hannen, striekeln uns un küssen uns un flüstern uns wat in de Ohren un hören Musik, vun Platte, Billy Bragg un de Housemartins un The Smiths, and if a double decker bus crashes into us, to die by your side is such a heavenly way to die, and if a ten ton truck kills the both of us, to die by your side, well, the pleasure and the privilege is mine. Wi weren so glücklich, wi weren jung un in love un schüümten över.

Üm un bi Meddernacht möss ik denn los, rut ut de Warms, rop op Fohrrad, ohne Licht, av nah Huus. De Straaten weren düster un eensom, un in miene Erinnerung is dat bitterkolt, so dat de Schnodder in de Nees infriert, bit Luft holen, un bit Utaten daut de Schnodder wedder op, hin un her, hin un her. Dor liggt Schnee. De vulle Maand schient övert Land. De Nacht is wunnerschön, un merden dör de Nacht föhr ik, schwev ik, mit Rad, ohne Licht, dörchknutscht un dörchknuddelt un glücklich, so glücklich, dat ik sing, luut, op Rad, and if a double decker bus un so wieter un so wieter un so fort, dat kennt ji jo all. Wenn ik The Smiths hör – oder wenn ik Mastschwien rüken do – kümmt dat allens wedder hoch, un ik föhl mi, as wenn ik negenteihn weer, op Rad, op mien Wech dör de Nacht.  

Rhabarber – Käsekuchen

Um das Rezept zu lesen bitte in das kleine Feld mit dem Pfeil oben rechts im Rezeptteil klicken. Viel Spaß beim Backen und guten Appetit!

Foto: Sabine Kröger

Hallo, liebe LandFrauen!

Seit uns Mitte März der Coronavirus gezwungen hat, unser persönliches Leben und auch unser Vereinsleben zu ändern, haben wir LandFrauen wieder einmal mehr bewiesen, dass auf uns Verlass ist und wir für das Miteinander in der Gesellschaft einstehen: Über 1.600 Mund-Nasen-Masken hat allein der LandFrauenverein Harsefeld und Umgebung bis Ende April genäht und an soziale Einrichtungen gespendet! Die genaue Zahl der Mund-Nasen-Masken im gesamten Kreisgebiet wird der Kreisverband Stade noch bekannt geben.

Vielen Dank an alle Näherinnen und für die Stoff-und Materialspenden!

Foto: Seniorenheim Waldburg Buxtehude

Durch die gesetzlich verordnete Maskenpflicht greifen viele Privathaushalte zur Nähmaschine und nähen fleißig für die Familie, Arbeitskollegen und Freunde.

Der LandFrauenverein Harsefeld beendet daher nach fünf Wochen die offizielle Spendenaktion und hofft, dass der Sinn für das Gemeinwohl und das persönliche Engagement bei vielen geweckt wurden und auch weiter bestehen bleiben.

Einen schönen und gesunden Frühling wünscht

Euer Vorstand vom LandFrauenverein Harsefeld und Umgebung e. V.

Aktive Soforthilfe

LandFrauen aus dem ganzen Kreisgebiet nähen den Behelfs-Mundschutz

Rode Rosen

As ik een Teenager weer, sössteihn Johren olt, dor heff ik mi verkeken in eene Deern ut Naverdörp. Se harr so söte Sommersprossen, un se weer schlau un witzig. Un schlecht utsehn hett se ok nich. Wie kunn ik ehr neeger kommen? Ik harr keene Ahnung. Mien Mudder harr dormols veele Rosen in unsen Gaarn, rode, geele, witte, aver vör unse Huusdöör harr se een besünners schönen Rosenstruk, de weer groot un prächtig, mit lütte rode Blöden, un düsse Struk blöh dat halve Johr, vunt Fröhjohr bit in Harvst weern dor Blöden an. Un int düt Fröhjohr heff ik dacht, dat fallt gor nich op, wenn ik mi dor av un to een Stängel mit een Rosenblov avschnieden do. Ik glööv, dat weer noch Mai, as ik mi een goden Avend, de Sünn weer jüst ünnergahn, de erste Ros avschneden heff. Rop op Rad, ohne Licht, un denn heff ik de rode Ros vör ehr Öllernhuus op de Gaarnmuer leggt. Un bün gau wedder weg föhrt. Ik heff dacht, se is morgens de erste, de dor vörbi kümmt; se warrt de Ros finnen un sik wunnern: Von wen is de wohl? As ik den nächsten Morgen in Schoolbus seet un wi dor vörbi föhren, leeg de Ros dor nich mehr op de Muer, un ik  heff dacht: Yippieh, se hett ehr funnen. Den Avend datsölbige Speel, Ros avschneden, int Dustern hin, op de Muer, nächsten Morgen weer de Ros weg. So güng dat den ganzen Sommer dörch. Mudder möök sik Sorgen üm den Rosenstruk. All de Johren hett de blööht as mall, aver düt Johr mükert he. Villich möss de rut un een nieden plant warrn. Un ik seet blangenbi un schwieg still. In Mai heff ik anfungen mit dat Rosenklauen. In September sünd wi tosamen kommen. Veer Maand Rosen avschnieden, rop op Rad, hin nah ehre Gaarnmuer, nächsten Morgen kieken, un de Ros weer weg. Veer Maand weer ik de Rosenkavalier. Av u nto heff ik mi fraagt: Wer is dat wohl, de de Ros ümmer finnen deiht? Se sülven? Ehr Mudder? Ehren Vadder? Egol, se un ik kemen tohopen. Acht Wochen weren wi een Paar. Dorvun hebbt wi veer Wochen Beziehungspause mokt, weil dat kriseln dä. In de annern veer Wochen weer ik teihn Daag op Klassenfohrt,  se weer in de Harvstferien för een Woch bi ehre Grotöllern an de Westküst, un fief Daag heff ik Mais föhrt. Aver in de restlichen acht Daag weren wi glücklich miteenanner. Veer Maand Rosen avschnieden för een Woch netto Glück. Natürlich heff ik mi fraagt: Weer dat dat wert? Nu, wat schall ik seggen: Joo, klor!